Archive for lipca 2017

"Nigdy nie jest za późno ani za wcześnie. Jest dokładnie wtedy, kiedy trzeba"

Dziś recenzja. Żadna nowość, chyba nikogo nie zaskoczyłam. Jednym słowem typowo. Dobra no to zaczynamy.
Dziś przyszła pora na "Zaklinacz czasu". Powieść została wydana, w 2014 r a autorem jest Mitch Albom. Bestsellerowy pisarz, którego powieści rozeszły się dosłownie po całym świecie.
Książka stara się przekonać czytającego, że im bardziej jesteśmy świadomi mijającego czasu, im bardziej jego odmierzanie dzielimy na mniejsze części, tym szybciej go tracimy.
"Zaklinasz czasu" składa się z trzech wspólnie przeplatających się historii, które, oprócz posiadania wspólnego tematu, zbierają się w pewnym kluczowym dla postaci miejscu.
Pierwsza opowieść jest w epoce starotestamentowej. Bohaterem jest Dor, mąż Allie, który po wielu próbach i pomiarach próbuje konstruować pierwszy zegar, jednakże później go jeszcze bardziej unowocześnia.

Dor był nazywany, Ojcem Czasu a za wymyślenie tej nazwy został, skazany na życie w Jaskini. Podczas pobytu słyszy narzekania przyszłych ludzi, którzy są następstwem jego dzieła.
Jednocześnie śledzimy losy współczesnych nam bohaterów, Victor 84-latek, czternasty na liście najbogatszych ludzi na świecie, który walczy z rakiem oraz Sarah, przy kości kujonka, uznawana za dziwaka, przeżywająca pierwsze zauroczenie najpopularniejszym chłopakiem w szkole, które nie jest odwzajemnione. Wyzwaniem Dora jest uświadomienie wartości czasu tej dwójce ludzi.
Powracając do teraźniejszości. Codziennego pędu. Wstajemy rano, pijemy kawę, biegniemy do pracy, do szkoły na autobus. Wszystko jest z terminem na wczoraj. Spóźnione. Błahe. Dzień w dzień zachód słońca wygląda zupełnie inaczej. Kiedy nadejdzie czas, że zatrzymamy się, choć na chwilę, w codziennym pędzie, uświadamiamy sobie, że „kiedy ma się nieskończoną ilość czasu, nic nie jest wyjątkowe". Jeżeli nigdy niczego nie tracimy ani nie poświęcamy, nie potrafimy docenić...
tego, co już mamy.
Autor książki pokazuje nam piękną i pouczającą powieść. Postawił również na prostą historię, która wręcz olśniewa mądrością. Jestem pod wrażeniem, że połączył rzeczywistość z fantastyką. Najlepsze jest to, że każdy czytelnik odbiera inaczej tę książkę zależnie od naszego podejścia. Mam ogromną nadzieję, że każdy, kto przeczyta te historię, choć na chwilę, zastanowi się i może „Zaklinasz czasu” będzie impulsem do zmian.

Wielki powrót do blogowania. Tak wiem, miałam bardzo długą przerwę, i nie mam na to żadnego usprawiedliwienia. Zwyczajnie, codzienne obowiązki pochłonęły większość mojego czasu, ale wracam ze zdwojoną siłą. Nie przedłużając, przejdźmy do meritum. Nadeszły wakacje a z tym więcej wolnego czasu. Pomyślałam, że zaproponuje Wam lekturę idealną na te chwile.

„Kraina chichów” to debiutancka powieść pisarza, która została wydana w 1980 r. Była ona wielokrotnie odrzucana przez kolejnych wydawców, którzy nie wróżyli Carrollowi świetlanej kariery. Dla nas polskich czytelników ciekawostką może być fakt, że książka ta została dopiero wydana po rekomendacji Stanisława Lema, którego syn pobierał u Carrolla lekcje języka angielskiego.
„Kraina chichów” to fenomenalna powieść, która wywarła na mnie ogromne wrażenie. Nigdy nie sądziłam, że sięgnę po taką książkę kiedykolwiek. Zachęcił mnie najbardziej do jej przeczytania fakt, że autor powieści wielokrotnie wznawiał lekturę, aby została wydana. Równie mocno zainteresował mnie cytat „Czytanie książek jest, przynajmniej dla mnie, jak podróż po świecie drugiego człowieka". Właśnie ten cytat mówi nam dokładnie. Jeżeli książka jest dobra, czytelnik czuje się jak u siebie, a jednocześnie intryguje go, co wydarzy się zaraz, co znajdzie, wertując następne kartki. A jeżeli powieść jest marna, przypomina przeprawę przez cuchnącą okolicę, w której człowiek żałuje, że się w niej znalazł, ale wie, że musi przebrnąć do samego końca.

Głównym bohaterem powieści jest Tomasz Abey, nauczyciel języka angielskiego, żyjący do dziś w cieniu sławnego ojca. Zafascynowany i pochłonięty twórczością już nieżyjącego Marshalla France'a (autora książek dla dzieci) postanawia napisać jego biografię. Wraz ze spotkaną przypadkowo kobietą Saxony, która zarówno jak on jest miłośniczką prozy France'a. Planują razem wybrać się do Galen, niewielkiego miasteczka, gdzie pisarz spędził swoje ostatnie lata życia, mieszkając z córką o imieniu Anna.

Miasteczko wydaje się im dość ciche i spokojne, a jego mieszkańcy są życzliwi i dobroduszni, jednak mają świadomość, że kryją niezwykłą mroczną tajemnicę. Pierwsze co przykuło uwagę Abeya to duża ilość bulterierów, najbardziej znanych psów w okolicy. Następnie dochodzi do groźnego wypadku, w którym ginie mały chłopiec. Zamiast rozpaczać, ludzie zaczynają dopytywać, gdy doszło do tragedii czy jadł lody pistacjowe i czy się śmiał. Tomasz jest coraz bliżej rozwiązania zagadki, jednak cena prawdy może okazać się zbyt wysoka.

Minusem książki jest wolno rozwijająca się akcja, jednakże autor potrafi nieustannie przykuwać uwagę czytelnika. Największą zaletą książki jest niezwykłe połączenie tego, co rzeczywiste w szarej codzienności, ze światem wymyślonym, metafizycznym. Jest to zabieg charakterystyczny dla prozy Carrolla „Kraina chichów”, wywołuje pewnego rodzaju niepokój, niepewność, co czai się na następnej stronie.

„Kraina chichów” nie jest tylko interesującą historyjką, ale ma także drugie dno. Jest to książka o „cudzie i grozie tworzenia". Carroll stawia pozornie proste pytania, lecz jakże trudne na temat roli pisarza i granicach, jakich nie powinien przekraczać podczas tworzenia. Pokazuje również, że można czerpać wiele inspiracji z otaczającej nas rzeczywistości.

Mam nadzieję, że ponownie zachęciłam do przeczytania. Niebawem kolejne posty.

Zaklinacz czasu | Recenzja

Kraina Chichów | Recenzja

Milcząca dziewczyna | Recenzja